Wykorzystując zbudowany i opisany model – opisujący w sposób miarodajny, ilościowy, obiektywny, siły zbrojne zdecydowanej większości krajów na świecie – wykorzystujący powszechnie dostępne dane publikowane przez instytucje, takiej jak instytut SIPRI ze Sztokholmu i Transparency International, opisujemy teraz siły zbrojne państw Europy, ze szczególnym uwzględnieniem toczącej się wojny w Ukrainie.
Jednym z rejonów świata, w którym obecnie ryzyko wybuchu konfliktu wydaje się duże, jest Daleki Wschód. Najpotężniejszym mocarstwem militarnym tamtego regionu, a właściwie drugim najpotężniejszym na świecie, są Chiny. Ich potęga rośnie szybko, bo jeszcze dwa pokolenia temu był to właściwie kraj trzeciego świata. Mniej więcej od roku 1980, rozwija się on jednak bardzo dynamicznie, a tempo wzrostu chińskiego PKB często bywało nawet dwucyfrowe. Chiński PKB wzrósł od tamtej daty mniej więcej dziesięciokrotnie, a ponieważ Chiny są też ogromnym krajem – pod względem demograficznym jednym z dwóch, obok Indii, najludniejszych państw na Ziemi – to efekt tego wzrostu też był imponujący i zmienił układ sił, także militarnych, w skali planetarnej. Jak zatem teraz wygląda rzeczywisty potencjał militarny krajów Azji Wschodniej i Pacyfiku?
Jaki potencjał militarny mają w rzeczywistości siły zbrojne poszczególnych państw świata? Czy można na podstawie ogólnodostępnych danych ocenić, które kraje szykują się do wojny? Popularne rankingi stosują zazwyczaj metodę zliczania – liczebności żołnierzy w służbie czynnej i rezerwie, liczby czołgów, samolotów, dział, okrętów i innego sprzętu. Pozornie są to dane miarodajne, bo liczbowe. Ale mogą generować ogromne błędy systematyczne, ponieważ uwzględniają tylko ilości sprzętu i ludzi, ignorując całkowicie ich jakość. Dlatego przydatne wydaje się zbudowanie modelu pokazującego jakość sił zbrojnych państw świata w sposób obiektywny, a jednocześnie wystarczająco prosty, żeby był zrozumiały i przydatny szerokiemu gronu analityków i komentatorów.
